دسته: اخبار جبهه ملی ایران

بازگشت همه به سوی اوست

با تاسف و تاثر بسیار درگذشت آقای  ابوالحسن بنی صدر را به خانواده گرامی ،همسر وفرزندان ارجمند و دوستداران ایشان تسلیت می گوییم.

آقای دکتر ابوالحسن بنی صدر از نوجوانی از پیروان دکتر محمد مصدق،رهبرنهضت ملی ایران بود.  اودر سال های1339 تا 1342 از اعضای فعال وشاخص سازمان دانشجویان جبهه ملی ایران شناخته می شد و در دیماه 1341 به عنوان نماینده منتخب دانشجویان دانشکده حقوق در کنگره جبهه ملی ایران شرکت داشت.او پس از سال1342 برای ادامه تحصیل به فرانسه رفت و تا زمان انقلاب بر ضد رژیم سابق مبارزه کرد.تلاش های او در ابتدا در سازمان جبهه ملی ایران در اروپا و سپس در انجمن های اسلامی ادامه یافت.

آقای بنی صدر پس از انقلاب بهمن 57 در اولین انتخابات ریاست جمهوری یعنی تنها انتخاباتی که پس از انقلاب در شرایطی نسبتا آزاد برگزار شد، اکثریت آراء را به دست آورد.اما از آنجا که تسلیم خواسته های انحصارطلبان و اقتدارگرایان برخاسته از انقلاب نگردید،چند ماه پس از انتخاب شدن،در آخر خرداد 1360 از ریاست جمهوری برکنار شد و مجبور به خروج از کشور گردید.ودر این مدت چهل سال نیز به عنوان مخالف حکومت جمهوری اسلامی فعال بود و به مبارزه سیاسی و افشاگری در مورد خلاف کاری ها و انحرافات حکومت از اهداف انقلاب می پرداخت و تا آخرین روزهای حیات نیز به تلاش های خود ادامه داد .

آقای ابوالحسن بنی صدر بیش از هفتاد سال زندگی سیاسی پر ماجرا و پر فراز ونشیب را پشت سر گذاشت .  بدیهی است که در طول  مدت هفت دهه عمل کرد سیاسی، نقدهایی هم نسبت به برخی از مواضع دکتر ابوالحسن بنی صدر در بعضی از برهه ها وجود داشته باشد که مهم ترین آن ها فاصله گرفتن از جبهه ملی ایران و اصول اعتقادی آن،چه پیش و چه پس از انقلاب است ،اما به رغم  این نقد ها ، پاک دستی ایشان و خدماتشان برای حفظ تمامیت ارضی ایران در آغاز جنگ عراق با ایران ستودنی است .ما یاد ونام او را گرامی می داریم و به روان پاکش درود می فرستیم.

تهران – بیستم مهرماه 1400 خورشیدی

هیات رهبری-اجرائی جبهه ملی ایران

چه کسی پاسخگوی ظلم رفته بر زنان افغان است؟زنان افغانستان، در ادوار مختلف تاریخ پرفراز و نشیب میهن خود، سابقه درخشانی در فعالیت های غیرعلنی و مخفی از طریق تشکیل اتحادیه های زنان برای تداوم حیات خود داشته اند.

در دوره اول طالبان، تشکیل مدارس شخصی برای تربیت کودکان و دختران و زنان، و نیز ایجاد وفاق ملی از طریق ایجاد شبکه های زیر زمینی، نشانگر مبارزات سر سختانه آنان طی سالها محرومیت از حقوق اجتماعی و فردی زیر سلطه طالبان بوده است. طی این روند، زنان افغان نشان داده اند که برای زنده ماندن، نه تنها به صورت گروهی بلکه هر یک باصدایی مستقل، می توانند در برابر ظلم و استبداد دینی طالبان و جامعه سنتی برامده از آن، ایستادگی کرده و هویت مقاوم خود را در راه مبارزه برای فرصتهای برابر اجتماعی نمادین سازند. آنها هر روز آگاه تر از پیش نسبت به حقوق خود با تشکیل سازمان ها و شبکه ها ،جهت همکاری وجریان سازی از طریق مشارکت فعال،ضمن آگاهی از ویژگی های جنسیتی، موفق به طرح استراتژی های قوی تر گردیدند. بنابراین به تدریج آماده شدند که در جایگاههای مهم اجتماعی قرارگرفته و در مناصب عدیده ای ایفای نقش نمایند: از فرماندهی ارتش گرفته تا معاونت وزارتخانه ها، تا استادی دانشگاه، یا در جایگاه یک هنرمند با استعداد و شایسته ، هر جا و همه جا توانستند خوش بدرخشند. مهم تر آنکه مادرهایی شدند تا نسل های آتی را در بستری مدرن تر از زمان خود پرورانده و به فردای روشن افغانستان تحویل دهند.

تعداد قابل ملاحظه ای از جامعه زنان افغان توانستند در دوران پسا-طالبان، با افزایش میزان اعتمادبه نفس خود ، همزمان با جلب اعتماد عمومی، به توسعه نقششان در محیط های گوناگون جامعه موفق گردیده و شایستگی خود را به اثبات رسانند. زنان افغان ضمن پایبندی به اصول و تعهدات اجتماعی، با قبول مسئولیت توانستند شکاف اجتماعی جنسیتی را در جامعه افغانستان کمتر کرده و در افزایش همبستگی و وفاق ملی قدم های موثری بردارند.پس، بر مردان است که با حمایت سراسری از زنان در جامعه خود، فارغ از مغلطه های استبداد سنتی و دینی، این فعالیت ها را گسترش دهند و در حفظ دستاوردهای دو دهه اخیر اهتمام بیشتر و جدی تر ورزند، و خود نیز داعیه داران این حرکت رو به جلو باشند.

اما در وقایع اخیر متاسفانه شاهد وقوع مجدد یک بحران از پیش طراحی شده در افغانستان بودیم: یکبار دیگر این ملت بی پناه در برابر سرنوشتی تلخ ، که سراسر ظلم و بیداد و نابرابری است ، قرارداده شد! حال، واکنش جامعه جهانی چگونه باید باشد ؟

آیا بایستی سکوت اختیار کرده و نومیدانه نظاره گر بی تفاوتی وجدان های خفته جهانی ماند ، یا در تلاشی مشترک سعی کرد تا تریبونی برای پژواک فریاد بی صدای آنها شویم؟

زمانی که دولتمردان جهان در دوحه با طالبان سیه پیشینه اجلاس بر گزار می کنند و توافق امضاء می نمایند ، واقعا به چه می اندیشیده اند؟ آیا بر آن بوده اند تا آزموده را آزمودنی دیگر نمایند؟! آن هم به چه هزینه گزافی؟!

آنها گرد هم آمدند تا سرنوشتی شوم برای مردم آن سرزمین ، از کودک گرفته تا زن و مرد را رقم زده، و با استدلال هایی که فقط در بازار خودشان خریدار دارد، از عهده دار شدن هر گونه مسئولیت درقبال تراژدی که آفریده اند، سر باز زنند!

اوج این بی تفاوتی و سنگدلی سیاسی هنگامی بود که آنها تصممیم به ترک سریع خاک افغانستان گرفته و در عوض مهمات و تجهیزات قابل ملاحظه ای را برای طالبان به جای گذاردند، وحشت آفرینانی که حتی خود توان علمی و عملی استفاده صحیح از این ادوات را ندارند!

دولت هایی که تصمیم به طراحی چنین سرنوشت خونباری برای ملتی دیگرنمودند،با سر دادن شعارهای آزادیخواهانه که جملگی تهی از نیت واقعی بود، به سرعت پشت به آنهاکرده و رهایشان نمودند با این ادعا که مردم یک سرزمین باید خود قیام کرده و سرنوشتشان رابه دستان خود رقم زنند!! ادعایی تهی از حقیقت که فقط میتواند یک توهین به خرد جمعی تلقی گردد.

به راستی کدامین بنیاد و نهاد و مجمعی که مدعی حمایت از حقوق بشر است ، در این بحران فزاینده فریاد مظلومین افغانستان را فریادرس بوده، و سیاستهای تصمیم سازان جهانی را که اینچنین افغانستان را به چاه استبداد دینی انداخته اند، شناسایی و نقد بی واسطه نموده است؟

دولت آمریکا که هر از چند گاهی با پیام ایجاد نظم نوین جهانی، در کشورهای نشانه رفته خود حضور نظامی داشته و پس از دستیابی به اهداف دور و نزدیکش ، گاها با فریاد اعتراض مردم همان سرزمین، تصمیم به خروج از آن کشور را گرفته،اینبار ظرف مدت کوتاهی و بدون راستی آزمایی عملکرد طالبان و پایبندی آنها به تعهدات ظاهرا مندرج در توافق نامه دوحه، به سرعت عرصه را برای تاخت و تاز طرف مقابل آماده ساخته است. آنها و متحدانشان حتی حمایت چشمگیری هم از عوامل حکومتی خود به عمل نیاورده اند.

امروز که مردم افغانستان با فروش لوازم ناچیز منزل خود حتی امکان سیر کردن شکم های گرسنه خانواده را ندارند، و دخترکان نحیف شده از فقر و سوء تغذیه که وحشت سراسر وجودشان را گرفته را می بینیم ، افکار عمومی جهان واقعا به چه می اندیشد؟ آیا هراس از ناله زن آبستنی ندارد که ترس از آینده نامعلوم برای فرزندش داشته، و یا کودکانی که جز نفیر گلوله و انفجار بمب های خیابانی،خاطره دیگری از کودکی شان نخواهند داشت؟ یا زنان هنرمند و ورزشکاری که از ترس جانشان ازپستویی به پستوی دیگر، در فرار و گریز هستند، تا از خشم شیطانی طالبان،در امان باشند؟

جنبش زنان افغان، و نقشی که در بازسازی افغانستان، در خلال تصرف آمریکا و متحدانش به عهده گرفتند، نشان داده است که این زنان، و دخترانی که از یکسو با چالش عدم سازگاری با ذهنیت سرمایه داری غربی و از سوی دیگر به دنبال تبیین معنای نوینی از مشارکت فعال زنان ، در راستای اعتلای فرهنگی، اجتماعی و قومیتی روبرو بوده اند بهترین نمایندگان برای مطالبه به حق تغییر ازطریق انحلال سنت های واپسگرا و مبارزه در راه آزادی افغانستان هستند.

آنچه طی سالهای اخیر شاهد وقوع آن بودیم به ما ثابت کرده که اختلافات قومی نه یک واقعیت فرهنگی و اجتماعی در افغانستان، بلکه نتیجه دهه ها اعمال سیاست های منفعت طلبانه قدرتمندان جهان، و حکام مزدور و سر سپردگان آنها، بوده است که خود را بازیچه دست رهبران و سلطه نیروهای سوداگر خارجی نموده اند. جامعه افغانستان به خودی خود و به دلیل تنوع فرهنگی و قومی و قبیله ای همواره با تنوع و تکثر فرهنگی زاده و عجین بوده است. اما این امید همیشه هست که بتوانند بدور ازدخالتهای بیگانه، و به طور مستقل، در همزیستی مسالمت آمیز با یکدیگر و با جهان روزی به مفهوم واقعی ملت – دولت دست یافته و آنرا بنیان نهند.

این یک آرزوی محال نیست، گرچه زمان بر است، اما مبارزات زنان افغان، در این راستا ثابت کرده که جنسیت در فرهنگ افغان ، بر خلاف برداشتهای سطحی غربی، یکی از عوامل نزاع و بحران نیست. بلکه جامعه افغان ، با اتکاء به نقش سازنده والهام گرفته از تجربیات موثر زنان، که در دوره قبل ثابت نمودند که از مبارزترین و قویترین شهروندان دراستقامت و پایداری علیه سیاست های بدوی و متحجرانه طالبان بوده اند، اکنون نیز می توانند با اتکاء به اراده جمعی و همگرایی مستمر در تبیین گام به گام زیر ساختهای یک جامعه دموکراتیک موفق عمل نمایند. بدون شک در پیمودن این مسیر دشوار ،آنها نه تنها از حمایت و پشتیبانی جبهه مقاومت ملی، بلکه همه مردان و برادرانی برخوردار خواهند بود که عرصه را ترک نکرده و جانانه برای اهداف مشترک و رهایی جامعه خود از دست دیو جهل و نادانی، مبارزه می نمایند. بدون شک باصبوری و استمرار مبارزه مبتنی بر اراده ملی، و اتحاد و همبستگی، روزی فرا خواهد رسید، که آریانا سعید بار دیگر سرود “آزادی” را در میان مردمش سر دهد.

سازمان زنان جبهه ملی ایران ، به پایداری و ایستادگی زنان افغان در مبارزه با گروه زن ستیز طالبان، و مطالبات به حق آنها در سهم خواهی و مشارکت برابر در راستای آزادی میهن شان افتخارمی کند. بنابراین از تمام کنشگران سیاسی، سازمان ها و نهادهای مدافع حقوق بشر ، کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل ، احزاب سبز، و کلیه فعالان آزادی خواه و وجدان بیدار ملت های جهان می خواهد که به موازات اعلام حمایت از جبهه مقاومت ملی، به رهبری احمد مسعود، این شیردل مبارز راه استقلال و آزادی میهن ، و ضمن محکوم کردن استیلای اجباری طالبان، از هر گونه گشایش و یا امکان ورود آنها به جامعه جهانی از طریق اعمال سیاست های بازدارنده پیشگیری نموده ، و در تقابل با پیشروی این سیه رویان تاریخ، پژواک فریادهای دادطلبانه زنان و دختران افغانستان باشند.

سازمان زنان جبهه ملی ایران

بیست و پنجم شهریور ماه سال یکزار و چهارصد شمسی

طالبانیسم که تلاقی جریان های فکری سلفی و تکفیری و تحجرگرای قرون وسطایی است، ریشه در اندیشه های مخرب دیوبندی شاخه ی سمیع الحق در پیشاور و دارالعلوم حقانیه پاکستان و وهابیت عربستان دارد و برای نیل به اهداف ایدیولوژیک و سلطه خود از هیچ نوع خشونت و جنایتی ابایی ندارد. این گروه که ازحمایت های نظامی و سیاسی و مالی پاکستان و عربستان و قطر برخوردار است، توانست با توجه به بحران های داخلی افغانستان و فسادهای اقتصادی نظام سیاسی آن و ناکارآمدی سیاستمدارانش، با آمریکا و روسیه و چین به توافقات پیدا و پنهان دست یابد و پس از بیست سال بار دیگر  افغانستان را به اشغال خود در بیاورد.

در برابر چشمان حیرت زده ی جهانیان جامعه ی مدنی نوپای افغانستان قربانی تعدی طلبی و منفعت جویی کشورهای بیگانه گردید و جنایات هولناک قرون وسطایی بار دیگر رخ نمود و حقوق اساسی انسان ها پایمال گروهی جزمگرا، تمامیت خواه و انحصار طلب گشت. بی شک به قدرت رسیدن این گروه نه تنها برای افغانستان بلکه برای منطقه و جهان زنگ خطری است، که بنیادگرایی و تروریسم بار دیگر پایگاهی می یابد و منافع ملی کشورهای منطقه و نیز امنیت جهانی را تهدید می کند. حکومت جمهوری اسلامی با ساده سازی مساله ، این رویداد ها را شکست آمریکا قلمداد کرد و روند معاملات پشت پرده را که از زمان ترامپ شروع شده بود نادیده انگاشت.

از سوی دیگر چگونه می توان بر نقض موازین حقوق بشری و زیرپانهادن حقوق اولیه ی باشندگان شریف این سرزمین و تبعیض های قومی، جنسیتی و مذهبی دیده فروبست؟

اکنون آزمون بزرگی در مقابل همه ی کشورهای دنیاست، که چگونه از مسیرهای دیپلماتیک و ابزارهای قانونی حقوق بین الملل برای دفاع از حقوق ملت افغانستان در برابر این گروه خشونت گرا  بکوشند. کمترین همراهی به رسمیت نشناختن این حکومت بدوی وجبار است.

جبهه ی ملی ایران ضمن همدردی با خانواده های عزیز داغدار سرزمین افغانستان که عزیزانشان در راه دفاع از شرف ملی و آزادی کشورشان ایستادگی ورزیدند و به شهادت رسیدند ، حمایت خود را از همه مبارزان غیور و نستوه آن مرز و بوم به ویژه از جنگاوران فداکارجبهه مقاومت ملی در پنجشیرو رهبر دلیرآنان احمد مسعود که در برابر طالبان جانانه مقاومت می کنند اعلام می نماید.

جبهه ملی ایران خواهان آن است که مجامع بین المللی برای پشتیبانی از مبارزان افغانستان و مردم مورد ستم و تعدی این کشور از هیچ کوششی مضایقه نورزند و همدلانه در کنار مردم افغانستان در برابر این واپسگرایی خشونت بار بایستند.

تهران – جبهه ملی ایران

بیستم شهریور ماه 1400 خورشیدی

پس از رویداد های شهریور1320 و سقوط حکومت دیکتاتوری رضا شاه ، در فضای سیاسی ایران اندک گشایشی پدید آمد و زمینه ای برای کوشش آزادیخواهان و میهن دوستان فراهم گردید.در آن شرایط خاص سیاسی نیمه آزاد و در فرصت پیدا شده ،دکتر محمد مصدق در انتخابات دوره چهاردهم مجلس شورای ملی شرکت نموده و به عنوان نماینده اول مردم تهران به مجلس وارد گردید . جدا از سوابق دور، در همین دوره از مجلس بود که دکتر مصدق با سخنرانی ها و مواضعی که اتخاذ کرد،درجایگاه رهبری آزادیخواه و استقلال طلب و مورد وثوق ملت ایران قرار گرفت.دکتر مصدق درادامه مسیر تلاش های خود در آبان ماه 1328 در جریان انتخابات دوره شانزدهم مجلس شورای ملی ،جبهه ملی ایران را تاسیس کرد و فراکسیون همین جبهه بود که در مجلس شانزدهم توانست قانون ملی شدن نفت را در آخرین روز اسفند 1329 به تصویب نهایی برساند. در تاریخ هفتم اردیبهشت 1330 در مجلس به منظور اجرای قانون ملی شدن نفت به نخست وزیری دکتر مصدق ابراز تمایل شد ودر دهم اردیبهشت 1330 دولت ملی مصدق تشکیل گردید.

دولت ملی مصدق تا 28 مرداد1332 به مدت 28 ماه بر اریکه قدرت بود و در این مدت کوتاه توانست در راه آزادی و استقلال ایران گام های بلندی بردارد و الگویی از« آزادی» و« استقلال» را که مادر و مولد همه توسعه ها وپیشرفت ها هستند در معرض دید جهانیان بگذارد،تا جایی که نگاه کشورهای منطقه و تمام کشورهای زیر یوغ استعمار و استبداد را به سوی ایران جلب نماید . لذا قدرت های جهانی ، وجود یک دولت دموکرات و مستقل با این آهنگ سریع پیشرفت و توسعه در منطقه حساس خاورمیانه را برنتابیدند وبه کمک ایادی و مزدوران داخلی خود با انجام کودتا به بر اندازی دولت ملی دست زدند.پس از کودتا ویلیام دوگلاس قاضی دیوان عالی آمریکا گفت « ما در ایران کودتا کردیم و دولت ملی و مردمی مصدق را ساقط کردیم ولی پس از این در خاورمیانه دیگر از ما به نیکی یاد نخواهد شد. »

سرهنگ وودهاوس مقام برجسته اینتلجنت سرویس انگلیس طرح کودتا را ترسیم کرد و پس از تایید آن توسط دولت انگلیس ، طرح توسط رئیس” سیا ” آلن دالس و وزیر خارجه آمریکا جان فاستر دالس تصویب شد و آنگاه ژنرال آیزنهاور رئیس جمهور آمریکا بر آن صحه گذاشت و دستور اجرای آن را صادر کرد . ژنرال شوارتسکف به اروپا پرواز کرد تا اشرف پهلوی را ملاقات و او را برای توجیه محمدرضا شاه روانه ایران نماید و خود با چمدان دلار به ایران وارد گردید.کرمیت روزولت رئیس سیا در منطقه خاورمیانه به عنوان فرمانده عملیات تعیین شد و از راه زمینی واز مرز عراق به ایران وارد شد و مخفیانه با شاه ملاقات کرد. شاپور ریپورتر نماینده اینتلجنت سرویس در دربار ، برادران رشیدیان ، نیروهای ارتش وابسته به دربار وگارد شاهنشاهی ، هنگ کرمانشاه و هنگ اصفهان ، نظامیان پاکسازی شده از ارتش ، روحانیون مرتجع درباری چون آیت الله کاشانی و آیت الله بهبهانی با تمام ابواب جمعی آن ها به همراه اراذل واوباش چون طیب حاج رضایی ،حسین رمضان یخی، دارودسته شعبان جعفری معروف به بی مخ به اتفاق فواحش محله بد نام تهران همگی بسیج شدند تا کودتای مشعشع بیگانه ساخته را به ثمر برسانند . جزئیات کودتا در ده ها جلد کتاب های خاطرات دست اندرکاران و در اسناد محرمانه سی ساله وزارت خارجه انگلیس و وزارت خارجه آمریکا منتشر گردیده است و موجب حیرت است که کسانی امروز شصت و هشت سال پس از کودتا با وقاحت اصل موضوع کودتا را انکار می کنند.

ملت ایران که از فردای وقوع کودتا،مبارزه با کودتاچیان را آغاز کرد، سرانجام پس از 25 سال تلاش و مبارزه، در انقلاب بهمن 57 موفق شد حکومت برخاسته از کودتا را به زیر بکشد .اما هزاران دریغ و افسوس که قدرت مداران پس از انقلاب ،همان روشهای غیر دموکراتیک و پایمال کردن حقوق انسانی ملت ایران و دورشدن از سیاست مستقل ایرانی و راه آلودگی به فساد را در پیش گرفتند تا آن جا که موجب تطهیر و روسپیدی رژیم بر آمده از کودتای ننگین 28 مرداد هم شده اند.نتیجه این عمل کرد ها این است که امروز وطن عزیز ما با بحران های متعدد وحتی بحران موجودیت روبروست .کودتای 28 مرداد از این جهت باید مورد یادآوری و بررسی قرار گیرد که نسل جوان ایران بداند که تمام مصائب امروزین ملت ایران نیز ریشه در آن کودتای شوم دارد و مسئول و مقصر رنج ومصیبت امروز ملت ایران نیز همان کودتا چیان مزدوری هستند که راه حاکمیت ملی و استقلال کشور را که میتوانست ایران را به سرعت به سوی اعتلا و توسعه سیاسی و اقتصادی ببرد مسدود کردند.جای تاسف وتامل بسیار است که برخی از عوامل کودتای 28 مرداد مثل دست پروردگان مظفربقایی وآیتالله کاشانی و فلسفی واعظ از چهره های شاخص بعد از انقلاب شدند.

تهران – جبهه ملی ایران

بیست و هشتم مرداد1400 خورشیدی